Over de schrijvers
Jan Glas (1958) stond als eerste Groningstalige dichter op het podium van Poetry International 2013 in Rotterdam. Zijn gedichten zijn zowel humoristisch als snijdend. De beelden die hij oproept zijn soms hard als beton en dan weer breekbaar als glas. En ze zijn klein: zo klein, dat ze zich gemakkelijk nestelen in een holte in je hoofd en daar nooit meer vandaan komen. Hij kan de essentie van een gebeurtenis of personage vangen zonder het te benoemen, ja vaak zelfs door het eigenlijk heel ergens anders over te hebben: het kenmerk van de meester. Glas brengt zowel Gronings- als Nederlandstalig werk uit. Behalve dichter is hij ook beeldend kunstenaar en fotograaf. Dit beïnvloedt de manier waarop zijn gedichten tot stand komen. Naast zijn bundels schreef hij ook een aantal Groningstalige teksten voor projecten in de openbare ruimte, onder andere voor het rotonde-beeld in Delfzijl en voor de Noordzeebrug in Groningen.
Willem Thies (1973) woont en werkt in Amsterdam. Hij studeerde geschiedenis te Groningen, was medeoprichter van het literaire punkrocktijdschrift Zeroxat, en redacteur van en schrijver voor cultureel jongerenmagazine Simpel. Thies publiceerde poëzie in onder meer Passionate, De Tweede Ronde, De Brakke Hond, Nymph, Krakatau, Hollands Maandblad, De Academische Boekengids en The Polranny Times. In 2006 debuteerde hij met de dichtbundel Toendra, die is bekroond met de C. Buddingh’-prijs. Zijn tweede bundel, Na de vlakte (2008), werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. In maart 2012 verscheen zijn derde bundel, Twee vogels één kogel en in 2015 Meer mensen dan reddingsvesten. Medio september 2018 verschijnt zijn vijfde bundel: Na het paringsritueel.. Schoon is zijn zesde bundel.
Menno Wigman (1966-2018) was een van de grootste en eigenzinnigste dichters van Nederland. Zijn stijl werd gekenmerkt door een zwart-romantische toon die, afgewisseld met een weemoedige blik, direct tot de verbeelding sprak. ‘Poëzie heeft niet alleen met duizelingwekkende precisie te maken, ook weerbarstigheid is voor mij een vereiste,’ zoals hij in 2016 aan John Schoorl van de Volkskrant vertelde, bij het verschijnen van Slordig met geluk. Het zou zijn laatste bundel blijken, ‘zijn beste bundel ooit, zijn zwanenzang’, volgens de jury van de Ida Gerhardt Poëzieprijs, die Wigman postuum werd toegekend.